Sla bewaren is een ramp. Die heerlijk verse blaadjes veranderen in een mum van tijd in een plakkerige, snottige massa die de groentenla uitstinkt. Van het voedingscentrum kreeg ik een Bluapple toegestuurd om te testen. Dit kleine wondertje is een plastic appel, die ethyleen gassen absorbeert, waardoor groenten en fruit minder snel bederven en zo de levensduur van fruit en groenten aanzienlijk verlengen. Na het bewijs, dat al geleverd was in mijn fruitschalencontest, was ik benieuwd wat de Bluapple deed in een afgesloten ruimte als de groentenla.
Op de verpakking las ik dat het ethyleengas dat uit de groenten komt, vrij moet kunnen circuleren om de appel te bereiken voor de conserverende werking. Nu bewaar ik mijn sla altijd in het plastic zakje waar ik het in kocht en sluit zo goed mogelijk weer af. Daar gaat niets in en niets uit. Ik vroeg me af of het handiger is te kiezen voor papieren zakjes? Die laten lucht door. Of is het beter in een vochtige doek, zoals mijn moeder altijd de asperges goed houdt? Zo kwam ik op het idee om uit te zoeken hoe mijn sla het mooist blijft, ondersteund door de Bluapple, want die vleide ik er netjes naast.
Op 6 maart trapte ik af met een zakje rucola, vers van het land, direct van de supermarkt. Het was volgens de verpakking nog slechts een dag eetbaar.
Ik verdeelde het netjes in drie gelijke porties: Het eerste deel in een vochtige doek, het tweede deel in een papieren zakje en het derde deel in het originele zakje, dat ik goed afsloot. zoals ik gewend was.
Voor de zekerheid kreeg de sla een visuele en een smaaktest: soms is supermarktsla voor het bereiken van mijn koelkast al niet meer lekker en dat zou in dit geval mijn resultaten nadelig beïnvloeden. In dit geval kon ik gerust zijn: zowel de smaak als het uiterlijk waren zoals ik die gewend ben van supermarktsla.
Meer dan een week later, op 15 maart haalde ik voorzichtig de zakjes uit de koelkast om opnieuw goed te bekijken en te proeven.
Het resultaat was verrassend: ik had verwacht dat de portie in het plastic zakje flink snot was geworden, maar dat viel reuze mee. Wel was de sla in het papieren zakje verlept als een bosje veldbloemen in een warm kinderhandje. Wat me zeer verbaasde was de frisheid van de groenten in de vochtige doek: deze oogde nog bijna net zo vers als bij aankoop.
Ook de smaaktest gaf een soortgelijk resultaat: de sla in het plastic zakje was wat taai en iets scherper van smaak geworden. De geur die uit het zakje kwam was wel een beetje muffig. De verlepte groente in de papieren zak smaakten bitter en taai, terwijl de vochtige doek de sla behoorlijk knapperig en vers had weten houden. Die laatste wilde ik op dit moment nog wel serveren. En dat na een dikke week na de houdbaarheidsdatum!
Eigenlijk had ik hier de test al kunnen eindigen, maar ik besloot de sla tot het uiterste te dwingen en borg de zakjes nog eens in de koelkast op, om ze pas op 22 maart weer tevoorschijn te halen, meer dan 2 weken na aankoop.
Aan de inhoud van het papieren zakje was geen eer meer te behalen. Het zag eruit als een kluwen verlept onkruid, rook nergens meer naar, was niet te kauwen en smaakte scherp en bitter. De sla in het plastic zakje had zich wonder boven wonder behoorlijk goed gehouden: hier en daar plakten wat snottige deeltjes tegen het plastic, maar verder was het niet in de staat van ontbinding die ik had verwacht. De geur was echter duidelijk: hier zaten behoorlijk wat microben hun buikjes dik te eten. Ook de smaak was scherper en bitterder geworden. En taai, heel taai.
Toen was ik benieuwd of mijn vochtige keukendoek in combinatie met de Bluapple de tijd had kunnen laten stilstaan. Misschien wel als ik in de laatste week wat beter gezorgd voor de vochthuishouding, want de doek was behoorlijk uitgedroogd. Ook hierin waren de blaadjes nu flink aan het vergelen en enigszins taai aan het worden. Ik was een heel klein beetje teleurgesteld.
Bij nader inzien was de smaak van de sla in de doek na twee weken nog altijd beter dan het resultaat na een week in een plastic zakje. Conclusie? Lang leve de Bluapple. En de vochtige doek.
 |
| 6 maart: rucola in 3 verpakkingen |
Op 6 maart trapte ik af met een zakje rucola, vers van het land, direct van de supermarkt. Het was volgens de verpakking nog slechts een dag eetbaar.Ik verdeelde het netjes in drie gelijke porties: Het eerste deel in een vochtige doek, het tweede deel in een papieren zakje en het derde deel in het originele zakje, dat ik goed afsloot. zoals ik gewend was.
Voor de zekerheid kreeg de sla een visuele en een smaaktest: soms is supermarktsla voor het bereiken van mijn koelkast al niet meer lekker en dat zou in dit geval mijn resultaten nadelig beïnvloeden. In dit geval kon ik gerust zijn: zowel de smaak als het uiterlijk waren zoals ik die gewend ben van supermarktsla.
 |
| 15 maart |
Het resultaat was verrassend: ik had verwacht dat de portie in het plastic zakje flink snot was geworden, maar dat viel reuze mee. Wel was de sla in het papieren zakje verlept als een bosje veldbloemen in een warm kinderhandje. Wat me zeer verbaasde was de frisheid van de groenten in de vochtige doek: deze oogde nog bijna net zo vers als bij aankoop.
Ook de smaaktest gaf een soortgelijk resultaat: de sla in het plastic zakje was wat taai en iets scherper van smaak geworden. De geur die uit het zakje kwam was wel een beetje muffig. De verlepte groente in de papieren zak smaakten bitter en taai, terwijl de vochtige doek de sla behoorlijk knapperig en vers had weten houden. Die laatste wilde ik op dit moment nog wel serveren. En dat na een dikke week na de houdbaarheidsdatum!
 |
| 3x sla na meer dan een week |
 |
| 22 maart: ontbinding in drie verschillende stadia |
Toen was ik benieuwd of mijn vochtige keukendoek in combinatie met de Bluapple de tijd had kunnen laten stilstaan. Misschien wel als ik in de laatste week wat beter gezorgd voor de vochthuishouding, want de doek was behoorlijk uitgedroogd. Ook hierin waren de blaadjes nu flink aan het vergelen en enigszins taai aan het worden. Ik was een heel klein beetje teleurgesteld.
Bij nader inzien was de smaak van de sla in de doek na twee weken nog altijd beter dan het resultaat na een week in een plastic zakje. Conclusie? Lang leve de Bluapple. En de vochtige doek.
Dank je wel, Zeer leerzaam!!!
BeantwoordenVerwijderen